Je telkens weer verbazen doe ik ook, omdat blijkbaar de NS nog steeds geen onderscheid wenst te maken tussen de forens en de intercity-reiziger. Zo heb ik enkele weken geleden sinds lange tijd weer eens met de trein gereisd van Groningen naar Utrecht. Als echte treinliefhebber en roker was voor mij de lol er af toen een algeheel rookverbod werd ingevoerd, want wat was er heerlijker dan onder het genot van een sigaar en een kop koffie te genieten van het landschap dat aan je voorbijtrok; alhoewel dat laatste valt natuurlijk tegen in Nederland.
De reis was een kwelling. De trein was een dubbeldekker, materieel, dat je op forensentrajecten (korte afstanden) zou verwachten. De reis begon om vier uur, toen het al helemaal donker was. Aan dit materieel ontbreekt elke comfort, wat je op de langere afstanden wel zou verwachten De verlichting was hard en onvoldoende om er iets bij te kunnen lezen. Wel spiegelde de verlichting in de schuin naar binnen staande ramen, zodat overal waar je keek je steeds tegen dat nare licht zat aan te kijken. Er was geen individuele verlichting boven de reizigersstoelen, zodat er dus niets te lezen viel. Ook geen minibar o.i.d. waardoor een rit naar Rotterdam of Den Haag kans geeft op uitdroging. Gelukkig had ik water meegenomen. Op de bovenetage zitten was ook geen optie, want daar voel je je helemaal opgesloten in een kippenhok. De medereizigers bestonden uit halve autisten, die met hun vingers voortdurend over een schermpje wrijven, en een persoon, die bij het telefoneren ook met zijn stem de afstand trachtte te overbruggen. Door de kleine compartimenten weerkaatste dit geluid van alle kanten. De reis was kortom slepend en ik telde de minuten af. Dit was eens maar nooit weer.
In het buitenland maken de spoorwegen wel onderscheid tussen het forensenverkeer: veel staanplaatsen, veel deuren en weinig comfort om zoveel mogelijk reizigers snel te kunnen vervoeren, en de grote lijnen, waarbij comfort en reisplezier wordt geboden. Merkwaardig genoeg zet u blijkbaar tegenwoordig de slangekoppen in als stoptrein, terwijl deze treinen wel enig comfort bieden. De drukte kan geen reden zijn voor het inzetten van die dubbeldekker, want de trein was maar voor de helft gevuld. Mocht door het reizigersaanbod in Nederland het inzetten van dubbeldekkers noodzakelijk zijn dan nog kan men materieel gebruiken dat meer comfort biedt, met langere compartimenten en een minimale restauratieservice aan boord.
Op de langere afstanden moet men toch meer dan drie uur in een trein vertoeven. U ziet blijkbaar de reizigers als pakketten, die vervoerd moeten worden. Graag wat meer empathie met de intercity-reiziger.