De aanpak van het werkloosheidsprobleem is niet meer van deze tijd. De gedachte achter de huidige aanpak en maatregelen is dat er volledige werkgelegenheid is dat het de eigen schuld is van de werkloze. Hij moeten worden geprikkeld en gestimuleerd. In werkelijkheid zien we dat zo ongeveer de ene helft zich een burnout werkt en de andere helft toekijkt. Wij psychologen verdienen daar veel geld aan. Dus mij hoort u niet klagen, maar het blijft een vreemde zaak. Economische groei zal – door investeringen in nieuwe technologieën met veel uitstoot van werk – het werkloosheidsprobleem alleen maar groter maken. Het is daarom merkwaardig dat de aanpak van de jaren tachtig nl. arbeidsduurverkorting niet met kracht weer wordt toegepast. Die heeft toen ook veel banen opgeleverd. Voltijdsbanen kunnen worden opgesplitst in deeltijdbanen.De politiek kan dit fiscaal proberen te stimuleren. Dan is er voor iedereen weer werk en het lost de tweedeling in de samenleving op. Blijft er voor iedereen ook tijd over om zijn hulpbehoevende buurman te helpen; de participatiemaatschappij.