Niets is meer wat het lijkt in de politiek. Als je weet dat er een miljoen mensen langdurig in armoede leven dan zou je verwachten dat de linkse partijen wel een speerpunt van de armoedebestrijding zouden maken en met concrete plannen zouden komen. Maar nee, ze maken zich drukker over de salarissen in de zorg en het onderwijs dan om de mensen, die het financieel echt moeilijk hebben zonder perspectief op verbetering. De linkse partijen richten zich tegenwoordig ook op de middengroepen. Het wordt dringen daar.

Veel frustratie en boosheid in de samenleving is te verklaren door de uitzichtloosheid, waarin veel mensen verkeren. Ze voelen zich in de steek gelaten door de politiek en gaan niet meer stemmen, of brengen een proteststem uit op rechts populistische partijen. Bij jongeren kan deze frustratie leiden tot criminaliteit of extremisme; een gevaarlijke ontwikkeling. Volgens het Sociaal Cultureel Planbureau (CPB) heeft 30% van de bevolking het moeilijk. Ze zijn het slachtoffer van de globalisering en de migratie voor wat betreft werkzekerheid, huisvesting, cultuurverschillen en leefomgeving. Ze hebben geen werk of slecht betaalde flexbaantjes. Veel mensen worden uitgebuit in dit “supergaaf” land. Ze verrichten regulier werk zonder dat ze er voor betaald worden: zgn. stages, leerwerkplekken, of vrijwilligerswerk. De buurtbusjes worden tegenwoordig door vrijwilligers bemand. Zo was er op internet een advertentie van een school, die een vrijwilliger voor de functie van conciërge zocht voor vier dagen in de week. Die school stelde ook nog veel eisen aan de toekomstige medewerker. Bij zorgbedrijven zie je ook veel misbruik. De medewerkers, vaak stagiaires, worden slecht betaald en de eigenaren zitten bij de kassa en strijken miljoenen op. Dit noemen ze een gezonde bedrijfsvoering. Al met al heeft er veel verdringing plaatsgevonden.

Het is een gegeven dat er al ruim 40 jaar geen volledige werkgelegenheid meer is. Veel werk is verdwenen naar de lage lonen landen. Daarnaast is veel laaggeschoold werk geautomatiseerd. Omdat er veel verborgen werkloosheid is, zijn de werkloosheidscijfers sterk geflatteerd. De schattingen van de verborgen werkloosheid lopen uiteen van 800.000 (CBS) tot anderhalf miljoen. In feite hebben we dus met een werkloosheid te maken van circa 15%. van de beroepsbevolking. Nederland doet het qua werkgelegenheid, in tegenstelling wat de premier beweert en wat Wobke Hoekstra denkt – hoe ver kun je van de samenleving afstaan?-, dus vrij slecht. Veel werk wordt, met name door vrouwen, in deeltijd gedaan.
Om het armoede- en werkloosheidsprobleem aan te pakken zal het nog beschikbare werk nog meer moeten worden verdeeld. Arbeidsduurverkorting, voor zover mogelijk, is de beste oplossing. Zie het onderwijs en de zorg, waar een schreeuwend behoefte is aan personeel, omdat men daar zelfs te kort is gaan werken. Daarnaast zal er een basisinkomen moeten komen voor iedereen, die het niet lukt om in zijn eigen onderhoud te voorzien. Veel linkse partijen noemen wel het basisinkomen, maar zijn niet zo concreet qua uitwerking.

Je ziet een paradox. Terwijl er een groeiend links sentiment in de samenleving is profiteren de linkse partijen daar niet van. De linkse partijen hebben hun eigen natuurlijke achterban in de steek hebben gelaten. Ze gebruiken wel mooie woorden als eerlijker en rechtvaardiger, maar veel concrete plannen zijn er niet. De meeste aandacht gaat naar de verduurzaming/klimaat, woningmarkt, zorg en arbeidsmarkt, maar niet naar de armoede in dit land. Het probleem van de linkse partijen is dat ze niet onder ogen willen zien, een soort van verdringing, dat hun eigen achterban, de meeste last heeft van de migratie en zal krijgen van de klimaatplannen. Kom daar maar eens uit als je natuurlijk terecht ook de vluchtelingen wilt helpen. Dan kun je maar beter je kop in het zand steken, en je ook richten op de middengroepen. Maar dat trekt blijkbaar geen extra linkse kiezers, en de oude kiezers waren al weggelopen. Gerichte plannen voor de armoedebestrijding zal de linkse partijen meer geloofwaardig maken.