Posted by Doorlag | Filed under Economie, Opiniestukken
Hoog tijd voor een kortere werkweek
17 donderdag nov 2016
17 donderdag nov 2016
11 vrijdag mrt 2016
De ECB verlaagt de rente naar nul en denkt op die manier de economie te stimuleren, terwijl de vorige renteverlagingen ook niet hebben gewerkt. Een fraai voorbeeld van een Pavlov-reactie. De reden dat de consumenten niet meer spullen kopen is vrij triviaal. De ene helft, waarmee het goed gaat, heeft alles al. Waarom zouden ze in deze onzekere tijden nog meer spullen kopen? Ze houden liever wat geld achter de hand. De andere helft heeft geen geld om spullen te kopen. Als je de economie wil stimuleren moet je gaan nivelleren.
24 zondag jan 2016
Dat was een misser van Frank Kalshoven (VK 23/1/16) om van het hier gehanteerde en geflatteerde werkloosheidcijfer uit te gaan. Groep 4 ontbrak in zijn betoog. Groep 4 bestaat uit mensen die (gedeeltelijk) wel willen en kunnen werken maar niet geregistreerd staan als werkzoekende, omdat dat hen toch niets oplevert:
Partners van (slecht verdienende) kostwinners. Het artikel van Yvonne Hofs zegt voldoende. Wia-ers en wajong-ers, die in het buitenland gewoon onder de werkloosheidscijfers vallen, want daar kent men zulke riante regelingen niet. Nederland behoort waarschijnlijk tot de toppers in Europa wat de werkloosheid betreft. Dat kun je ook zien. In het buitenland wordt nog allemaal werk door mensen gedaan wat hier allang is weggesaneerd.
Er zijn nog zeker een miljoen banen te gaan.
27 zondag dec 2015
Posted Economie, Opiniestukken
in12 zaterdag dec 2015
Posted Economie, Opiniestukken
inDe aanpak van het werkloosheidsprobleem is niet meer van deze tijd. De huidige aanpak gaat blijkbaar uit van de gedachte dat er volledige werkgelegenheid is en dat het de werkloze zelf te wijten is dat hij/zij geen werk heeft: ze willen niet, of zijn onvoldoende geëquipeerd . In dat kader heeft de overheid allerlei (pest)programma’s en maatregelen bedacht om werklozen te prikkelen weer aan het werk te gaan. Omdat deze aanpak veel geld kost en niet werkt komen de gemeenten nu in verzet. Dat is niet zo vreemd, want de banen zijn er niet en het leidt alleen maar tot frustraties. Het is duidelijk dat er de laatste tijd geen sprake meer is van volledige werkgelegenheid en dat kan bijna geheel op het conto van het het gebruik van nieuwe technologieën worden geschreven. In de jaren dertig van de vorige eeuw voorspelde Keynes dat in 21ste eeuw iedereen nog maar 15 uur in de week zou werken. Nu zijn we zover en wat zien we? Zo ongeveer de ene helft werkt zich een burn-out, en de andere helft – de werkloosheid is veel hoger dan de officiële cijfers aangeven – kijkt werkeloos toe. Wij psychologen verdienen daar veel geld aan, dus mij hoort u niet klagen, maar het is wel vreemd hoe we nu met het werkloosheidsprobleem omgaan.
Een negatief gevolg van de huidige aanpak is dat de samenleving steeds meer gespleten raakt en de frustraties toenemen. De werkenden vinden dat de werklozen voor hun geld maar een tegenprestatie moeten leveren. Anderzijds kunnen de werklozen de werkenden weer verwijten dat zij al het werk hebben ingepikt, want werk is schaarste geworden. Gek genoeg hoor je dat laatste verwijt nauwelijks. Werklozen leggen veelal de schuld ook bij zichzelf, of kruipen in een slachtofferrol in plaats van in verzet te komen. Wat ook vaak wordt gedacht is dat het hebben van een baan je eigen verdienste is, een interne “locus of control”, en dat er met die werklozen dus wel iets mis moet zijn. Feit is dat er onder de werklozen ook veel goed opgeleide en ervaren mensen zijn. Het vinden van werk is meer een kwestie van geluk, juiste moment op de juiste plaats, dan nog je eigen verdienste. Het is een soort loterij met veel nieten. In dat verband spreken we ook over verloren generaties.
Wil je het werkloosheidsprobleem werkelijk oplossen dat zullen we volop moeten inzetten op arbeidsduurverkorting, want economische groei zal door investeringen in nieuwe technologieën alleen maar tot meer uitstoot van werk leiden. In de jaren tachtig is dit middel door de overheid en vakbonden -waar zijn ze nu?!- ook ingezet, wat toen veel banen heeft opgeleverd. Voltijdsbanen moeten worden opgesplitst in deeltijdbanen. Uit de vele taak- en functie-analyses, die ik heb uitgevoerd, blijkt dat dat vaak heel goed mogelijk is. Een 24-urige werkweek zou de norm moeten worden. De overheid kan dit fiscaal stimuleren. Nu is het nog zo dat het voor een werkgever goedkoper is om één werknemer voor 40 uur in dienst te hebben dan twee voor 20 uur. Dit moet uiteindelijk andersom. Het is duidelijk dat dit, vanwege de financiële consequenties voor de voltijdwerkers, geleidelijk moet worden uitgevoerd. Veel medelijden hoef je echter ook niet met ze te hebben, want de financiële consequenties voor werklozen zijn ook groot. Uitzonderingen kun je maken voor specialistische banen waar schaarste heerst aan arbeidskrachten. Een overheid, die inzet op arbeidsduurverkorting, zorgt uiteindelijk voor een win-winsituatie. Minder burn-outs, voor de meesten weer werk en dus lagere sociale lasten, opheffing van de tweedeling, en er blijft meer tijd over voor andere activiteiten zoals het helpen van een hulpbehoevende buurman; de participatie maatschappij. In plaats van dat we allemaal slachtoffer zijn van de nieuwe technologische ontwikkelingen kunnen we er meer van gaan profiteren. Daar wordt uiteindelijk iedereen beter van. Nu de politiek nog.
02 woensdag dec 2015
De voorspellingen van het CPB zijn een mooi voorbeeld van: resultaten behaald in het verleden bieden garanties voor de toekomst. Er wordt geëxtrapoleerd uit het verleden en onvoldoende rekening gehouden met veranderde omstandigheden en het menselijk gedrag. Als we doorgaan in het huidige tempo van automatiseren en robotiseren hoeft er in 2050 niemand meer te werken. Dan wordt alles door apparaten en machines gedaan. Als we ons blijven vastklampen aan onze hebzucht (groei, groei, groei) dan hebben we ons tegen die tijd allang om zeep geholpen (derde wereldoorlog). Het geweld van de IS is nog maar het begin.
20 dinsdag okt 2015
Posted Brieven, Economie, Samenleving
inEen indrukwekkende column van Peter de Waard, waarin hij zich meer als psycholoog dan als econoom profileert. Het lijkt er inderdaad op dat om de twee generaties men het weer op de heupen krijgt en dat er rotzooi getrapt moet worden. Te hoog opgelopen testosteronniveaus? Toch is de onrust in onze samenleving ook goed anders te verklaren. Te veel mensen zitten in een uitzichtloze situatie: werkloosheid, werkonzekerheid, schulden etc. en dan is het een bekende afweerreactie om frustraties af te reageren op onschuldigen, in dit geval de asielzoekers. Feitelijk heeft de gevestigde politiek een voedingsbodem gecreëerd voor het populisme. Waar hebben we dit ook gezien? Er wordt niets aan het werkloosheidsprobleem gedaan. De markt moet het maar oplossen. Maar de markt lost dit probleem niet op. Om gek van te worden.
11 donderdag jun 2015
De economie groeit weer. De crisis is voorbij. Het grote potverteren (consumptie) kan weer beginnen en moeder aarde maar zuchten.
23 dinsdag sep 2014
Leuke kop van de hoofdredacteur. Iedereen lyrisch, want “Google komt” in de Eemshaven. Of toch niet? Die datacenters vreten energie, ze zijn slecht voor het milieu, en ze leveren nauwelijks werkgelegenheid op. Google wil uitbreiden om zijn zoekfunctie te verbeteren. Nog meer ongevraagde reclame voorschotelen zal Google bedoelen. Er is gelukkig een alternatieve zoekmachine, die wel energieneutraal werkt en je niet confronteert met ongewenste reclame nl. DuckDuckGo.com. Dus maar gauw overschakelen dan is dat datacenter niet meer nodig. Is moeder aarde ook blij.
01 maandag sep 2014
Economen en politici weten niet hoe de mensen kunnen worden gestimuleerd
om meer te gaan consumeren. De reden dat er minder wordt geconsumeerd
lijkt me vrij simpel. Met de ene helft gaat het goed en die heeft alles
al. De andere helft heeft geen geld om spulletjes te kopen. De oplossing
is dus simpel: de welvaart beter verdelen. Maar “delen” lijkt niet meer
in hun vocabulaire voor te komen.