Nederland is één grote dierentuin met heel veel Pavlov-hondjes en papegaaien. Pavlov-hondjes vertonen nog hun oude reflexen, terwijl de omstandigheden zijn veranderd. Het zijn echte groei-adepten en beginnen te kwijlen als weer het groei-belletje klinkt. Ook als er na het belletje steeds vaker geen groei (banen) meer volgt. Voor hen geldt resultaten behaald in het verleden bieden garanties voor de toekomst. Het blijven rasoptimisten, zelfs als de wereld onder hen vergaat en er niets meer te groeien valt blijven ze vrolijk keffen. Je treft ze veel onder economen en politici. De papegaaien hebben zelf geen deskundigheid of visie maar praten graag luid de Pavlov-hondjes na, zodat ze ook meetellen en de nodige aandacht krijgen: de amateur-wetenschappers, would-be politici en twitteraars. Ook lopen er veel struisvogels rond. Struisvogels steken graag hun kop in het zand. Ze zien het niet, of herkennen zich er niet in, als ze met problemen worden geconfronteerd: de klimaat- en overbevolking-ontkenners. Daarnaast heb je nog angsthazen, makke schapen en schreeuweksters. De angsthazen leggen een knuppel onder hun kussen, want het is met die buitenlanders toch allemaal zo onveilig geworden. Ook durven ze niet in verzet te komen als ze onheus worden bejegend. Ze kruipen liever in een slachtofferrol. je treft ze veel onder werklozen en schuldenaren.  De makke schapen vinden het allemaal wel prima. Als hun privacy wordt aangetast hebben ze niets te verbergen. Vaak herken je ze aan de mooie pakken die ze dragen. Blijkbaar hebben ze stiekem toch iets te verbergen. De schreeuweksters zijn een snel groeiende luidruchtige groep, die krijsen dat ze simpele oplossingen hebben voor complexe problemen. Ze zijn daarom erg populair in deze dierentuin. Vroeger waren er ook nog veel wijze uilen, maar die zijn, op een oude exemplaar na, bijna uitgestorven. Er valt altijd veel te beleven in deze dierentuin. Komt dat zien! De dierentuin is elke dag geopend en de toegang is gratis.

Grote asielzoekerscentra moeten bij grote plaatsen worden geplaatst. Veel van die grote plaatsen hebben braakliggende industrieterreinen, compleet met infrastructuur, waar geen enkel bedrijf zich gevestigd heeft. Zoals bv. aan de oostkant van de stad Groningen. Hier kan gemakkelijk een groot permanent asielzoekerscentrum worden gerealiseerd. Maar de bestuurders zullen dat wel niet willen, want in hun wensdenken, geven ze de voorkeur aan bedrijven, die er toch niet komen. Dan laat je er de kleinere plaatsen maar voor opdraaien.

Wat de gevestigde politici blijkbaar maar niet willen begrijpen is dat zij zelf verantwoordelijk zijn voor de verharding van het asieldebat. Zij hebben een voedingsbodem gecreëerd voor het populisme. Teveel mensen zitten in een uitzichtloze situatie: werkloosheid, armoede, baanonzekerheid, financiële problemen etc., waar niets aan wordt gedaan. Ze moeten het zelf maar oplossen. Sterker nog, de overheid heeft allerlei pestprogramma’s (ook PvdA) bedacht om de werklozen weer aan het werk te krijgen. Maar welk werk, het is er niet! De markt lost dit probleem niet meer op. Als men gefrustreerd raakt in zijn fundamentele behoeften dan leidt dat tot boze en agressieve reacties. Politici en de asielzoekers ondervinden dit nu, want de asielzoekers worden in veler beleving wel geholpen. Eén van de oplossingen is weer een actieve arbeidsmarktpolitiek voeren. Het werk moet eerlijker worden verdeeld, zodat er voor iedereen weer kansen en perspectief ontstaat. Ook hier geldt: een tevreden burger is geen onruststoker.

Toch stuitend hoe alle politici meehuilen met het volk en niet als één man achter de staatssecretaris gaan staan. Het is duidelijk dat als de toestroom zo groot is alle beschikbare ruimte moet worden gebruikt en voor allerlei overleg geen tijd meer is. Door tegenstanders worden ook oneigenlijke argumenten gebruikt. Juist bij kleine kernen zijn vroeger grote kazernecomplexen gebouwd en toen hoorde je ze niet, terwijl er duizenden testosteronbommen (militairen) werden gehuisvest.

Ik ben een echte multi-culti. De samenleving kan mij niet multicultureel genoeg zijn. Je moet er niet aan denken dat hier alleen nog frikandellen etende kaaskoppen zouden wonen. Ik zou meteen dit land uitvluchten. Toch moeten we geen vluchtelingen meer opnemen. Dit land is overbevolkt. Rekening houdend met de ecologische voetafdruk zouden er 10 miljoen mensen uit moeten. Als we de bevolkingsdichtheid in Nederland als norm nemen dan kunnen er in Duitsland nog 50 miljoen mensen bij en in Frankrijk zelfs 150 miljoen. We moeten die landen dus maar geld geven voor de opvang van vluchtelingen. Er is daar nog ruimte genoeg.

De mens is een vat vol tegenstrijdigheden. Neem bijvoorbeeld de vluchtelingenproblematiek. Het is hartverwarmend om te zien hoe iedereen nu begaan is met de vluchtelingen. Of toch niet zo? We herinneren ons nog hoe weinig geld er is gegeven voor de Syrië-actie; natuurrampen krijgen meer consideratie. Ook nu klagen de hulporganisaties dat er veel afgedankte spullen worden aangeboden. Zelfs gebruikte tubes tandpasta en deodorants treffen ze aan. Of zou toch het inzicht zijn doorgebroken dat we voor een belangrijk deel schuldig zijn aan de vluchtelingenproblematiek en dat deze schuld moet worden ingelost. Iedereen weet, of kan weten dat – om het maar eens confronterend te zeggen – onze welvaart is gebaseerd op het uitbuiten, kaalvreten en vergiftigen van de rest van de wereld; een soort kolonialisme 2.0. Het systeem waarmee we dat doen heet de “vrije” markt. Maar die vrije markt heeft ons toch zoveel welvaart gebracht? Ja, bij ons, maar ten koste van velen. We kennen allemaal de verschrikkelijke arbeidsomstandigheden in de derde wereldlanden, waar onze goedkope spulletjes worden gemaakt. De massale kaalslag in de tropische oerwouden om ons te voorzien van goedkope palmolie en diervoeders. De vluchtelingenstromen uit de Sahellanden en de Hoorn van Afrika zijn voor een groot deel het directe gevolg van de klimaatverandering: grote gebiedsdelen zijn onleefbaar geworden. En wie stoten zoveel CO2 uit? Ook conflicten en oorlogen zijn terug te voeren tot armoede en uitzichtloosheid. Hebben we niet ten faveure van onze welvaart allerlei dubieuze regimes gesteund? En we doen het nog steeds. De mensenrechten in Saudie-Arabië, een bevriende natie, worden op dezelfde wijze geschonden als in het IS-kalifaat: publieke onthoofdingen en het afhakken van ledematen. Die olie kunnen we niet zonder. De mensen daar zien dankzij de digitale media en de toeristenstromen onze welvaart, en de slimmerds onder hen weten dat onze welvaart over hun ruggen verworven is. Het is duidelijk wil je de vluchtelingenstroom indammen dan zal je de oorzaak van het probleem moeten aanpakken. Er is welvaart genoeg in deze wereld. Deze zal beter moeten worden verdeeld en de zogenaamde vrije markt zal moeten worden gereguleerd. “Delen” zou de mantra van de 21ste eeuw moeten zijn in plaats van “groei”. Het exporteren van een deel van onze welvaart naar probleemlanden door te investeren in bedrijven en voorzieningen en natuurlijk de mensen daar een fatsoenlijk loon betalen. Hulp bij de opbouw van instituties. De schamele 0,7% van het BNP aan ontwikkelingshulp, die nu wordt gegeven, is een fooi. We zullen echter niet bereid zijn een flink deel van onze welvaart in te leveren. Onze spulletjes zullen veel duurder worden en dat willen we niet. Dit is een ongemakkelijke waarheid, die we liever niet onder de ogen zien. We vluchten in rationalisaties en ontkenningen: “het zijn gelukszoekers”, “er zitten jihadisten tussen”, “wij kunnen er ook niets aan doen zo is het leven nu een maal”, “het is niet ons probleem” etc., of we kopen ons geweten af door spulletjes te geven. In deze spiegel kijken is geen fraai gezicht. Het zal blijven knellen

Misschien heeft al het geweld door en tegen de politie ook iets met het nieuwe uniform te maken. Het lijkt een soort gevechtstenue. Zijn ze in oorlog met de burger? Bovendien blijkt dit pak te heet te zijn. En hitte wekt ook agressie op. Misschien moet het blauwe uniform weer worden aangetrokken. Het blauw terug op straat.